سکانس

با این ترانه‌سرود به استقبال انتشار زیرنویس فارسی فیلم «نگذارید به بادبادک‌ها شلیک کنند» می‌رویم

چشم دوخته بودیم به سکوی قهرمانی، می‌گفتیم مگر می‌شود هیچ خبری نباشد؟ مگر می‌شود یکی، حتا یک نفر روی تی‌شرت ورزشی‌اش، روی گرمکن‌اش، روی پیشانی‌اش، یک جایی چیزی ننویسد؟ پس این مردم فریادهایشان را کجا بزنند که به گوش کسی برسد؟

روز ۱۹ مه ۱۹۶۸ تعدادی از سینماگران به سالن «ژان کوکتو»ی جشنواره‌ی کن رفتند و آن را اشغال کردند. در میان آنان فرانسوا تروفو، ژان لوک گدار، لویی مال و کلود بری، کارگردانان چپ سینمای فرانسه حضور داشتند

خاوران را هرگز نمی‌توان به تمامی «خاوران» تلفظ کرد! سخن گفتن از خاوران نمی‌تواند حکایت واقعه‌ای سپری‌شده در سالیان گذشته باشد! در خاوران امر فرّاری هست که سخن گفتن از آن به مثابه‌ی واقعه‌ای پایان‌یافته را محال می‌کند!

در این ویدئو با «رودی دوچکه» به راه‌های مبارزه با رشد فاشیسم می‌اندیشیم، با دوچکه به کسانی بازمی‌گردیم که برای مداخله در سرنوشت خودشان منتظر «اجازه» و «فرصت» نماندند

در این مصاحبه همراه با آلن بدیو بدون لکنت به «کمونیسم» می‌اندیشیم، نه به عنوان رویایی دست‌نیافتنی؛ بلکه به عنوان ایده‌یی برای الغای وضعیت موجود و آفرینش امر اضطراریِ ممکنی که ناممکن نمایانده شده است

وضعیت قرمز اعلام شده است و معنا و مفهوم آن هیچ چیز نیست. چیزی نمانده است که چیزی باشد. آرمان‌هایمان را می‌خرند و آینده را به ما می‌فروشند. زن کالاست، رنج زن کالاست، آزادی، برابری کالاست، روز زن کالاست

یک خط از دفاعیات گلسرخی در فیلم موجود نیست و بخشی از دفاعیات در نسخه‌ی اولیه جا به جا شده بود. ترتیب زمانی دفاعیات را ادیت کردیم و تکه‌ها را به جای خود برگرداندیم

بهمن همه چیز و هر چیز ماست. بهمن در گذشته‌ی ماست و بهمن در آینده‌ی ماست. بهمن کمون ما و اکتبر ما و می‌ ماه ۶۸ ماست. این فیلم روز آزادی یکی از آخرین سری‌های زندانیان سیاسی در ۲۱ دی ۱۳۵۷، از زندان قصر تهران را نشان می‌دهد

آینده‌یی که از هم‌اکنون همراه این ترانه‌سرود در گوش آن فریاد می‌زنیم:
آرمان ما خیلی فراتر از یه رویاست/ جهانی دیگر! راهی جز این نداریم