دیوار

از خاک‌های سرخ از خاک خاوران روییده‌ایم ما* پوستر از گروه آفتابکاران *شعری از محمد خلیلی

زندانی ای اوج فریاد زندانی ای هر دم در یاد

در یادبود سینما رکس آبادان، گوزنها و بیداری جنگل

برای دانشجویان، رزم آنها و مقاومتشان در برابر حجاب و عفاف، ارتجاع و انقیاد. برای آن قرنیه‌ی پاره‌شده زیر مشت چماقداران

مع «آفتابکاران» در دو روز پیاپی، زیر نگاه خیره‌ی پلیس سیاسی، روز جهانی کارگر را چنان که باید به یادها آورده است. روز اول پلاکاردی را با شعار «دانشجو، کارگر، معلم متحد شوید» از پل هوایی عابر پیاده در مقابل در اصلی مصلا و ورودی نمایشگاه کتاب آویخته‌اند

گزارش‌های تصویری مختلفی از ابتکارهای متعددی که مبارزان جنبش زنان در ایران برای گرامی‌داشت روز جهانی زنان، به کار بسته‌اند. ابتکارهایی نه چنان که نظم مسلط می‌خواهد برای «تبریک» و «جشن»، بلکه ابتکارهایی در وفاداری به سنت مبارزاتی هشت مارس

جمع «آفتابکاران» این‌بار 8 مارس را بعد از 8 مارس، روی دیوارهای شهر به خاطر آورده است. آنها نوشته‌اند: «درست در هنگامه‏‌ای که می‏‌پنداریم به نقطه‌‏ی پایان مبارزه‌‌‏ای طولانی برای رهایی دست‏ یافته‌‏ایم، متوجه می‏‌شویم که هنوز “رهایی” از ما فاصله‏‌ی غریبی دارد.»

ما از تبار آفتابکارانیم؛ از تبار فدایی، از تبار رهایی، از تبار خشم و خون و از تبار عشق و هنر. نسبتِ هنر و مبارزه، نسبتِ هنرِ متعهد و هنرِ مستقل است. نبرد ما نیاز به درک شدن در تمام طبقات دارد. همه باید چرایی مبارزه‌ی ما را بفهمند حتی اگر در آن شرکت نمی‌کنند

عکاس: جواد خلیلی. جهان معاصر، جهان چیزهای کوچکِ قابل مصرف در اسرع وقت است، چیزهای قابل خرید و فروش در زودترین زمان ممکن. جهانِ موفقیت در دو دقیقه، تفکر به زبان ساده، راه‌های یک شبه‌ی کسب ثروت

عکاس: حامد ابراهیمی‌نژاد. سلفی‌بگیرهایِ حرفه‌ای‌ای که چون فاجعه هنوز به جایی که آنها زندگی می‌کنند نرسیده خوشحالند و به ویرانی به جای مانده از جنگ و آوارگی فراریان از توحش جهان جدید می‌خندند.