زوبین

زوبین بیست و نهم نوشته‌ی کوتاهی است از رهام یگانه در مورد این‌که هنر سیاسی چیست و هنر سیاسی به چگونه هنری اطلاق می‌شود. در دوران جوشش اعماق جامعه و اعتصاب‌ها و اعتراض‌های به‌هم‌پیوسته، هنر و البته ادبیات نمی‌توانند بی‌طرف بمانند

در زوبین بیست و هشتم داستان کوتاهی از پیمان ادهمی را خواهید خواند به نام «گوساله» و این «گوساله» فحش نیست. با خواندن داستان گوساله خواهید دانست که از این پس باید در به کار بردن نام «گوساله» احتیاط کنید

زوبین بیست و هفتم شعری است از ایمان تقوی با نام «تریت در خون». شعری مهاجم، از این روزها، برای همه‌ی روزها. شعری که خفه نمی‌شود. دست گذاشتن روی دهانش فایده‌یی ندارد

در زوبین بیست و ششم شعر «رود» از سهند آقایی را خواهید خواند. شعری از روزگاری که « درّه بود و دود بود/ و شهرِ سوخته/ فاضلابِ خونینَش، می‌ریخت به رودخانۀ سرخ/ چکّش به جای دست و کارخانۀ سرخ/ لای متّه گوشت بود»

زوبین بیست و پنجم ترجمه‌ی نمایشنامه‌یی است از «داریو فو» و «فرانکا رامه» که فرزانه و الیاس قنواتی آن را به فارسی ترجمه کرده‌اند. این نمایشنامه مونولوگی طولانی است از یک زنِ عربِ فلسطینی که فرانکا رامه با او در یک اردوگاه آوارگان فلسطینی آشنا می‌شود

در زوبین بیست و چهارم داستان «حکومت نظامی» از آوات پوری را خواهید خواند. حکومت نظامی بریده‌یی از زندگی «امجد» است، تایپیستی معمولی و دانش‌آموخته‌ی روزنامه‌نگاری که به امید گشوده شدن راه خوشبختی وارد مطبوعات می‌شود

زوبین بیست و سوم شعر بلندی است از نیکی جیاناری، شاعر یونانی که میهن تاری آن را ترجمه کرده است. در این شعر جیاناری از مهاجران می‌گوید، از پناهنده‌گان. او تاریخ بلند مهاجران را به امروز پیوند می‌زند، تاریخ فراری‌ها، تبعیدی‌ها

در زوبین بیست و دوم از جایگاه علی‌اشرف درویشیان در ادبیات معاصر ایران می‌خوانیم، نه تنها به عنوان نویسنده‌ی فرودستان، بلکه به عنوان نویسنده‌ی برجسته‌یی که تلاش می‌شود جایگاه او در «ادبیات» انکار و نادیده گرفته شود

زوبین بیست و یکم معرفی دو مجموعه‌داستان، یا چنان که نویسنده نوشته دو مجموعه‌گزارش است از آوات پورعبداللهی. دو کتاب «بی‌پناهی‌های احمد پناهی‌پور» و «غش و ضعف» دو مجموعه‌داستان از آوات پورعبداللهی است

در زوبین بیستم دیلان فتاحی به فیلم «ماجرای نیمروز» می‌پردازد اما در آن متوقف نمی‌شود. او به سینمایی می‌پردازد که به ابزاری برای سرکوب جنبش‌ها و مطالبات لایه‌ها و طبقات مترقی جامعه‌ی ایران تبدیل شده است و مکانیسم این سرکوب را عیان می‌کند