آژیر

(قطعه‌ای برای زنان ایران) صدای قیام ژینا از مرزها گذشته است. این گذشتن اما همواره به یک شمایل نیست. در یک‌سو دزدان و غارتگران جهانی پشت سر چهره‌های جعلی و رهبران خودخوانده‌ی راه دور صف کشیده‌اند

هیچ‌چیز تمام نشده است. از خاکسترهایمان برخواهیم خاست، از خیابان‌های خونین و کوچه‌های خشم، از زن بودن برخواهیم خاست، دوباره و از نو. مرعوب شاه و شیخ نخواهیم شد، مرعوب دستگاه تولید و انتشار پلشتی، مرعوب بلندگوهای دروغ و فریب

رج به رج یاران زندانی‌مان را به نام به یاد می‌آوریم، با بدن‌های مجروح، با بیماری، با رنج که بر آرمان جمعی ما ایستاده‌اند. بی‌نام، گمنام، بدون آن‌که با ژست‌های پوک در برابر دوربین بایستند و نامشان در هیاهوی تاجران «حقوق بشر» به زبانی بیاید

درست در همین لحظات تابناک‌ترین لحظاتی که در دقایق انقلاب درخشان می‌شود، خاطرات «انقلاب» است. ارجاع به تاریخی سرفراز اما نه ارجاعی ارتجاعی بلکه ارجاعی رو به آینده. ادامه دادن گذشته نه تنها از لحظات افتخارآمیزش، بلکه هم‌چنین از لحظات شکستش

چهل روز از کشتار جمعه‌ی خونین زاهدان گذشت و شرم و درد بر جای مانده است در برابر خلقی که شهید روی شهید داده‌اند. از زمین و هوا آنها را به گلوله بستند، از کودک و پیر رگبار بر تنشان نشاندند و اکنون چهل روز از خونین‌ترین جمعه‌ی قیام گذشته است

گمان می‌کردند دیگر تمام شد. دو سه روزی بود که ایستاده بودند در چارسوق‌های توئیتر و اینستاگرام و رجز می‌خواندند که خیابان را جمع کردیم و حالا سراغ دانشگاه می‌رویم. خیابان اما همین امروز دوباره سر بیرون کشید

اینک دو هفته از مقاومت سرفراز یاران دربندمان در زندان اوین گذشته است. مقاومتی که نشان داد انقلاب، وقتی که آغاز می‌شود مانند طوفان به هر کجا سرک می‌کشد و هر دیوار استواری را درمی‌نوردد

خلقی در خروش است. این سیمای راستین قیام است در تظاهرات خیابانی، در تحصن، در اعتصاب، در سنگ و آتش، در راه‌بندان و فراری دادن مزدوران. زمان، زمان برخاستن است، روزهای زیبای قیام، جشن توده‌ها

در تداوم خیزش بزرگ دی‌ماه، گام بلند دیگری برداشته‌ایم و به تجربه‌ای نو برای روزهای نو مجهز شده‌ایم. این در مسیریم، در حرکت به سمتی که «نور انقلاب» سر خواهد زد. این را خوب می‌دانیم

از آبادان خواندیم تا به یاد آوریم که جنگ در آبادان هنوز تمام نشده است و این‌بار جنگ به راستی که “جنگ داخلی” است. ما در کنار مردم آبادان بر طبل عزا می‌کوبیم اما هم‌هنگام کینه‌ی طبقاتی خویش از این ستمگری را افزون می‌کنیم.