آژیر

حاکمان سرمایه‌سالار بخشی از ضروریات بازتولید طبقه‌ی کارگر را به دوش زنانی افکنده است که در شغلی تمام‌وقت جان می‌کنند و نادیده گرفته می‌شوند. شغلی تمام‌وقت بدون مرخصی، بدون دستمزد، بدون بیمه و بدون بازنشستگی

گروه هنری ۱۹ بهمن در مورد این قطعه می‌نویسند: این‌بار از کارگرانی گفتیم که کارخانه را اشغال کردند و و اجتماع‌شان را «شورا» نامیدند تا زنجیرهای استثمار را بگسلند و با خشم لبریزشده‌شان نویدبخش تجربه‌ای نوین باشند.

الیاس علوی این شعر را همین چند هفته‌ی پیش سروده است، هنوز البته افغانستان را به فاتحان جدید نسپرده بودند اما از «صلح بین‌الملل» بوی شوم معامله به مشام می‌رسید. حالا افغانستان را بعد از بیست سال اشغال به طالبان سپرده‌اند تا از نو خاک آن را شخم بزند

تاریخ پشت سد نمی‌ماند. خون روی خون تلنبار می‌کنند. تاریخ ولی تنها روایت کشتار نیست، تاریخ هم‌چنین روایت قیام و ایستادگی است، روایت مقاومت و مبارزه. و درست همین لحظات است که در هر قیامی دوباره و از نو درخشان می‌شود و به یاد می‌آید.

گروه هنری ۱۹ بهمن تمنای احیای سنتی در موسیقی‌ای است که به تاراج رفته و به کالای مناسب مصرف در بازار سرمایه تبدیل شده است، تمنای احیای موسیقی‌ای که مطیع نیست، می‌رزمد

نامش را چنان مهر ممنوع زدند که هر کسی بتواند به زبانش حرف بزند اما چیزهایی دیگری بگوید. حالا که همه از «عدالت» می‌گویند، از لزوم توجه به خواسته‌های محرومان، و بعد برنامه‌های شکوفایی بازار آزاد را به نام «عدالت» به گفتار عمومی «قاچاق» می‌کند

در ۱۱ اردیبهشت ماه ۱۳۹۲، بند ۳۵۰ زندان اوین، بعد از سال‌ها شاهد برگزار شدن «مراسم روز کارگر» توسط زندانیان سیاسی‌ای بود که به آرمان رهایی برای و به وسیله‌ی طبقه‌ی کارگر اعتقاد داشتند.

در همین زمستان ملتهب به یاد می‌آوریم، روزهای باشکوه بهمن را به یاد می‌آوریم و از طلوع به طلوع نقب می‌زنیم، در هنگامه‌ی پایان شب، سرنگونی این شب ظلمانی. از خاطره‌ی طلوع به یاد می‌آوریم که طلوع ممکن است

درست در روزهایی که فوج درفوج بودجه‌بگیرها و مقاطعه‌کارانِ دموکراسی چشم به آمریکا دوخته‌اند، «بچه‌های اعماق» به شیلی نگاه می‌کنند، آنجا که نولیبرالیسم هار با ردای نظامی به قدرت رسید، اما مقاومت مردمی سرانجام قانون اساسی ژنرال را به زباله‌دان تاریخ انداخت

این شعر، شعر مردمان حاشیه است، مردمان حذف‌شده، آنها که در خیزش دی‌ماه و قیام آبان به میدان آمدند و راه آینده را روشن کردند. این شعر هم‌چنین شعر نبرد است، شعر مبارزه، شعر امید به آینده، به بهارانِ خجسته‌ی در راه