آژیر

«باد» شعری است از سهند آقایی که آن را با صدای خودش خوانده است که « استعاره‌ها فقط مرده،/ گورخواب‌ها زنده،/ روزنامه‌ها خفه!/ تا کار می‌کنند چشم‌ها/ ستاره‌ها و صد سوار و نیزه‌ها/ خشمی و صد امید/ خشمی و صد ستاره و سوسوی بی‌هوای نگاش هم»

در روزهای همین زمستان و همین «زمستان» به یاد می‌آوریم آنهایی را که می‌خواهند نام‌هایشان را فراموش کنیم، آرمانشان را فراموش کنیم و فراموش کنیم چرا، چه زمانی و چگونه کشته شدند

فقدانیه شعری از سوزان کریمی با صدای شاعر: پلاسکو در کیسه‌ای دمِ در/ خاوران در کیسه‌ای دمِ در/ آجرهای دیوارهای اوین، دمِ در/ و تهران، شب‌ها بسیار محترم است/ -باد چیزی را اگر ببرد،/ باد چیزی را اگر ببرد.

تو که رام نمی‌شوی از تازیانۀ جان/ توی کلّه‌ها پیچیده می‌شوی/ تو پیچیده می‌شوی،/ نه شبیهِ داستان و سیاست یا چه،/ تو شبیهِ کرم‌های چشم‌های بچه‌های آن قاره/ پیچیده می‌شوی!/ تو پیچیده می‌شوی!/ باید که زنبورهای حَلَب/ از گلبرگ‌های خون/ نرفته، برگردند

آلبوم سیاه‌مشق، یا چنان که در بین مردم معروف شد هم‌رنج، مجموعه‌ی هفت شعر از ایرج جنتی عطایی است که در سال‌های اول بعد از سرنگونی سلطنت پهلوی، در همان بهارِ کوتاه‌مدت آزادی، با صدای شاعر منتشر و به سرعت دست‌به‌دست تکثیر شد

داستان کوتاه شوخی بی‌وسایل | نوشته‌ی عزیز نسین | ترجمه‌ی احمد شاملو اجرا از رادیو ریزوم به زودی شماره‌ی هفدهم رادیو ریزوم را خواهید شنید. تا آن زمان اما داستان کوتاه شوخی بی‌وسایل را بشنوید. داستان طنزی از عزیز نسین…

«رگ» شعری است از سهند آقایی. «چشمانِ ببرِ بی‌‌وطن، آتش!/ دانشگاه را ببندید لطفن!/ کندوی کلاس‌ها آتش!/ غَرَض را با تو راه‌رفتن است جانا!/ لگد کن این شعرها را/ کمانچه‌ها آتش!/ دورِهمی‌های این بچّه‌شمن‌های بیهُده‌سَر، آتش!/ انجمن‌های توّابِ اتاقک‌های اصلاحات،/…

ترانه‌ی همبستگی با صدای سیمین قدیری و آهنگ‌سازی بابک بیات/ درباره‌ی صمد با صدای احترام برومند/ ترانه‌ی صبح نامازی (نماز صبح) سروده‌ی محمود قبه‌زرین و صدای یعقوب ظروفچی/ صمد که بود با صدای غلامحسین ساعدی و ترانه‌ی باغ بهرنگ

شاعر کشیش است/ پول، دخل روح آمریکا را آورده است/ کنگره در شیبِ ازلی درهم شکسته است/ رئیس جمهور، ماشین جنگی‌ای ساخت که استفراغ خواهد کرد و از کانزاس، روسیه بیرون خواهد کشید

کوروش قبادی شاعر طبقه‌ی خودش است. درست به همین دلیل است که فقر در شعرهای او فضیلت نیست، فلاکت است. در این شعرها از کارگران خواهید شنید و از روزی که دفن می‌شوند، از بکت و لنین، از لباس‌های نو، گریس‌های زیر ناخن و آپاچی‌های جوخه‌ی اعدام