فلاخن

در فلاخن چهل و هشتم محمد پورعبدالله در مورد کمپین انتخاباتی برنی سندرز می‌نویسد، او که با شعار انقلاب سیاسی به میدان آمد و سرانجام همه‌چیز را در اجتماع بزرگ حزب دموکرات به هیلاری کلینتون واگذار کرد

در چهل و هفتمین فلاخن از جنبش چپ انقلابی شیلی (میر) می‌خوانیم، نیروی سیاسی‌ای که به تاریخ چپ در شیلی و آمریکای لاتین ویژگی خاصی می‌بخشد و به این فکر می‌کنیم که میراث جنبش مسلحانه در ایران برای مبارزات امروز ما چیست

در فلاخن چهل و ششم اردلان باستانی از آزادی بیان در اقلیم کردستانِ عراق می‌نویسد و از روزنامه‌نگارانی که سربه‌نسیت می‌شوند، بی‌آنکه اثری از قاتلان آنها پیدا شود. او نمونه‌هایی از روزنامه‌گاران کشته شده در اقلیم را مثال می‌آورد

مدوری در این فلاخن از روزهای سخت زندگی‌اش می‌گوید، از رنجی که برده و از تجربه‌ی تلخی که از سر گذرانده است. از برخورد خانواده و اقوام، مردم کوچه و بازار و پلیس و قانون با خودش و ترنس‌های افغانستانی، از تلاش برای زنده ماندن و از رقص زیر تیغ

در فلاخن چهل و چهارم عادل ایرانخواه از این می‌نویسد که اینترنت، موبایل‌های هوشمند، فیسبوک، اینستاگرام و تلگرام چگونه و با چه ساز و کاری تبدیل به رسانه‌های سرمایه‌داری معاصر شدند و چگونه تصاویر در حال بلعیدن کلماتند

در چهل و سومین فلاخن از جنبش معلمان مکزیک می‌نویسیم. از آنچه که نئولیبرالیسم با آموزش در مکزیک می‌کند و مقاومت معلمان در برابر آن. منجنیق این فلاخن را به «معلمان مبارز/ و سنگرهایشان/ از ایران تا مکزیک» تقدیم می‌کند

در فلاخن چهل و دوم از تازیانه بر گرده‌ی کارگران نوشته‌ییم و نه فقط گرده‌ی کارگران معدن طلای آق‌دره. در این فلاخن ابتدا حمید مافی روشن می‌کند سیاست‌های اقتصادی دولت تدبیر و امید در کجا و چه زمانی شکل گرفته است

در چهل و یکمین فلاخن هستر آیزنشتاین نشان می‌دهد که چرا باید فمینیست بود و چگونه فمینیستی نباید بود. او از فمینیسمی می‌نویسد که به بهانه‌ی دفاع از آزادی زنان و حق کار کردن آنها، در عمل به سیستم جهانی نولیبرالی خدمت می‌کند

در فلاخن چهلم آلن بدیو از جنبش شب‌بیدار در پاریس می‌گوید و به واسطه‌ی آن نقبی می‌زند به جنبش‌های تسخیر میادین در چند سال گذشته. فلاخن چهلم ترجمه‌ی یکی از راهبردی‌ترین درس‌گفتارهای آلن بدیو در ماه‌های اخیر است.

در سی و نهمین فلاخن از «ستایش» می‌خوانیم، او که تنها نامش کافی بود. در این فلاخن ابتدا بهمن سرفراز از تجارت شرم می‌نویسد، از شرمی جعلی که باید یقه‌ی آن را گرفت و رسوایش کرد، او توضیح می‌دهد چرا آنچه که ما به آن نیاز داریم شرم از «شرم» است