در اولین «فلاخن» منصور تیفوری از فرزاد کمانگر مینویسد، نامی که سرتاسر این متن را بحرانی کرده است تا به زبان آید و از به زیان نیامدن فرزاد مینویسد، از مقاومتی که در حرف نزدن شکل گرفته است
