ضمیمه‌ی ششمِ منجنیقِ شماره‌ی دو:

ضمیمه‌ی گفت‌وگو با حیدر جهانگیری. صفحه‌ی 197. منجنیق دوم

با «همت مضاعف» دستگاه سرکوب جمهوری اسلامی هر شهری برای خودش خاورانی دارد؛ خاورانی که اینجا و در این شماره‌ی «منجنیق» برای ما نمادی است از دفن انقلاب مردم. تصاویر این فیلم مربوط است به بخش جنوبی گورستان «دارالرحمه‌ی شیراز» که تا اواخر دهه‌ی شصت محل پنهان کردن پیکر کشته‌گان دهه‌ی سیاه شصت بوده است. بنا به گفته‌ی منابع محلی در دهه‌ی شصت خانواده‌های کشته‌گان تنها مقداری سیمان روی قبرها ریخته و با دست نام کشته‌ی خویش را بر آن حک کرده بودند. همین نشانه‌گان جنایت نیز بارها مورد تعرض عوامل حکومتی قرار گرفته و تخریب شده بود. در دهه‌ی هفتاد، حکومت شیوه‌های حذفی‌اش را تغییر داد و سعی کرد با ادغام گورهای کشته‌گان دهه‌ی شصت در قبرهای عادی آنها را حذف کند، به این ترتیب که مجوز دفن افراد عادی را در این منطقه صادر کردند و به خانواده‌ها فشار آوردند که یا برای کشته‌گانشان سنگ قبرهای عادی و معمولی بگذارند یا آنها را نابود خواهند کرد. به این وسیله با «یکسان‌سازی» قبرها تلاش کردند رد جنایت را پاک کنند. این فیلم از آرشیو خصوصی حیدر جهانگیری است و «منجنیق» از او ممنون است که آن را برای نخستین بار در اختیار ما گذاشته است تا در دسترس دیگران هم بگذاریم. در این فیلم مادر خانواده‌ی جهانگیری که چهار فرزند او در دهه‌ی شصت کشته شده‌اند دیده می‌شود و زنی که او را همراهی می‌کند، یکی از زحمتکشان محلی است به نام «زینب» که حیدر جهانگیری در صفحه‌ی 204 شرح ماجرای او را می‌دهد و از او به عنوان «شخصیت ثابت دارالرحمه‌ی شیراز» نام می‌برد. سرودی که بر روی تصاویر گذاشته شده است اولی اجرای «ناهید نعیمی» است از یک سرود قدیمی و دومی اجرای اصلی همان سرود قدیمی.

همین ویدئو در یوتوب: