در چهل و نهمین فلاخن پریسا امیری الیاسی فمینیسمی را که صفحهی «آزادی یواشکی زنان ایران» آن را عرضه میکند، مورد بررسی قرار داده است. او از تصویری مینویسد که در این صفحه و در کمپینهای مشابه از زنان ایران بازنمایی میشود و به این پرسش میپردازد که آیا اساسن صفحاتی که با این شیوه در فضای مجازی شکل میگیرند امکان ایجاد سوژگی جمعی را حول خودشان فراهم میکنند یا نه. در این فلاخن پس از اینکه به پیدایش صفحهی آزادی یواشکی و عوامل اقبال عمومی به آن نسبت به حرکتهای مشابه قبلی پرداخته میشود، پیشینهی مبارزات و جنبش زنان ایران به اختصار مرور میشود تا روشن شود مبارزهی زنان ایران علیه حجاب اجباری تاریخی دارد که اغلب مسکوت میماند. در فلاخن چهل و نهم نویسنده امکانی را که فمینیسم لیبرال و پروژههای حقوق بشری در اختیار غرب و حکومت ایران میگذارند، واکاوی میکند و از این مینویسد که از «غرب» چه انتظاری میتوان و باید داشت، در مورد رابطهی بین رسانههای جمعی نیروهای استعماری و شرقشناسی معاصر با حجاب زنان در کشورهای اسلامی مینویسد و نشان میدهد که چرا دوگانهی شکلگرفته حول تحریم مسابقات شطرنج در ایران و مخالفت با تحریم این مسابقات، هم جعلی است و هم به جنبش زنان در ایران آسیب میزند. دوگانهیی که میان هواداران وضعیت اعتدالی فعلی که همه را به سکوت میخوانند و هواداران مداخلهی غرب شکل گرفته است.