او را فراموش نخواهیم کرد، با همان اورکت سبزِ زیتونی، با همان کلاه، و با صدایی که هنوز در کوهپایه‌های سیرامائسترا سرخ می‌خواند، بلند. او را فراموش نخواهیم کرد که تا آخرین نفس، به معنای دقیق کلمه تا آخرین نفس، در میدان نبرد، در کنار مردمش ایستاد و از بهشت توریست‌های پولدار آمریکایی جزیره‌یی ساخت که با نیشکر، تحصیل و بهداشت را برای همه‌گان رایگان کند. او را فراموش نخواهیم کرد که در برابر دولت‌مردان «دموکرات» جهان، و اتاق‌های جنگشان، و تحریم‌هایشان، و قطعنامه‌هایشان، و بمب‌هایشان، و ارتش‌های ظفرنمون‌شان، به کشورهای فقیر و فلاکت‌زده‌ی جهان پزشک و معلم صادر کرد. ما سوگواریم و آنها خوشحالند. رسانه‌های بزرگ بی‌طرف که شادی «مخالفان کاسترو» را به سرتاسر جهان مخابره می‌کنند، رییس‌جمهورها، کارشناسان فرتوت سازمان سیا که بارها نقشه‌هایشان برای ترور کاسترو شکست خورد، آموزش‌دیده‌گان دانشکده‌های اقتصاد تحت حمایت بنیاد میلتون فریدمن، منتظرالدوله‌های ناکام، مافیای فراری‌های کوبایی در میامی، دانش‌آموختگان مدارس نظامیِ مخفی، کارشناسان صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی، دزدها، راهزن‌ها، بانکدارها، «کارآفرین»ها، همه از مرگ فرمانده خوشحالند و ما سوگواریم. «ما» به همراه بومی‌های مزارع قهوه و موز، کارگران صنایع مس در شیلی و معادن طلا در آفریقای جنوبی، ماهیگیرها و کارگران بندر، آواره‌های جهان پشتِ فرمانِ تاکسی‌ها، معلم‌های داوطلب بوینس‌آیرس، دهقانان فقیرِ کوکا در بولیوی و کلمبیا، کارگران موزاییک‌سازی‌های خودگردان، ما در کنار تمامی رزمنده‌گان جهان برای برابری و آزادی سوگواریم، سوگوار فرمانده‌یی با لباس سبزِ زیتونی که ایستاد و تا آخرین لحظه فریاد زد: «نع»! ما سوگوار جهانی هستیم که از امروز قلب آرمانگرای فیدل در آن نخواهد تپید.

این مصاحبه بخش کوتاهی از فیلم «دور از ویتنام»، به کارگردانی کریس مارکر است.

همین ویدئو در یوتوب: