فلاخن شماره‌ی هشتادم. یک دست تفنگ و یک دست کلنگ
در هشتادمین فلاخن حمید مافی از بلوچستان می‌نویسد، همان نقطه‌ی فراموش‌شده در جنوب شرقی ایران. او از الگوی هماهنگی می‌نویسد که در سال‌های ابتدایی بعد از استقرار جمهوری اسلامی در کردستان اجرا شد و جمع‌بندی مثبت از آن به لحاظ امنیتی حالا همین طرح را به بلوچستان ارسال کرده است. طرحی که برای اجرای آن، نهادهای دولتی و نهادهای نظامی و مذهبی، به رغم تمام درگیری‌های لفظی، هماهنگ و یگانه عمل می‌کنند. در این فلاخن از سرمایه‌گذاری‌های کلانی می‌خوانید که هدف از آن نه رشد اقتصادی منطقه بلکه جایگزینی نیروهای غیربومی در آن و کوچ دادن مردم بومی است، طرحی که با اشکال دیگری همین حالا در خوزستان هم اجرا می‌شود. حمید مافی در این فلاخن با جزئیات به شیوه‌ی ورود و استقرار نیروهای غیربومی به بلوچستان و تبعات آن می‌پردازد، او نشان می‌دهد که چگونه نهادهای نظامی با پخش اسلحه در میان برخی طوایف بلوچ تلاش می‌کنند الگوی «جاش»های کردستان را تکرار کنند و هم‌زمان نیروهای خود را تحت عنوان اردوهای جهادی روانه‌ی منطقه کرده‌اند، او هم‌چنین از هم‌دستی نهادهای مذهبیِ حکومتی در انقیاد «کلنگی» بلوچستان می‌نویسد. در هشتادمین فلاخن از تقسیم کار دولت و سپاه برای کنترل مناطق مرزی می‌خوانید و از سیاست‌های آمایش جمعیتی در بلوچستان برای بلوچ‌زدایی از این منطقه. در این فلاخن حمید مافی نشان می‌دهد چگونه تفنگ و کلنگ با پشتیبانی نهادهای دولتی و مدافعان دولت اعتدال با لباس نظامی راه خود را باز می‌کنند و چرا حاصل آن برای مردم منطقه همواره چیزی غیر از سرکوب شدیدتر و فقر بیشتر نبوده است.
