«یازده دی» اولین ترانه‌ی گروه «جوانه‌های بهرنگ» است. ترانه‌یی برای شهدای خیزش دی‌ماه به شکل عام و آرمین صادقی، نوجوان سیزده ساله‌یی که در خمینی‌شهر گلوله خورد به شکل خاص. نه از آن دست ترانه‌هایی که عزا می‌گیرد یا خیزش دی‌ماه را به نوستالژی‌ای منحط تبدیل می‌کند. از آن دست ترانه‌هایی که می‌رزمد، هم‌رزم فرودستان شورشیِ دی‌ماه می‌شود و می‌داند آینده در راه است، آینده‌یی که از همین امروز، از دی‌ماه ۹۶ آغاز شده است. «جوانه‌های بهرنگ» گروهی است که در داخل ایران شکل گرفته اما برای کار کردن، برای ترانه خواندن منتظر مجوز و «اسپانسر» نمی‌ماند. آنها به خوبی می‌دانند که رویاها و ترانه‌ها بخشی از مبارزه‌اند و چنان‌که «گابینو پالومارس»، شاعر و ترانه‌سرای مبارز مکزیکی گفته است: «ترانه‌ها انقلاب به پا نمی‌کنند. انقلاب‌ها اما، ترانه‌خوان پدید می‌آیند.» جوانه‌های بهرنگ ترانه‌خوان‌های فعلن بی‌نام مردمی‌اند که می‌آیند، مردمِ آینده. آنها در معرفی خودشان نوشته‌اند:

«خرگوش گفت: این حرف مال قدیمی‌هاست. ما هم می‌گوییم «هر نوری هر چقدر هم ناچیز باشد، بالاخره روشنایی است.» اولدوز و عروسک سخنگو

ما کارگران ترانه هستیم. با کلمه‌ها و آواها بر دوش و در دهان، علیه نسیان. حرفه‌ای نیستیم و هرگز سر حرفه‌ای‌گری نخواهیم داشت. از سر وظیفه کار می‌کنیم، بنا به ضرورت. "یازده دی" اولین ترانه‌ی گروه "جوانه‌های بهرنگ" است. نام گروه ادای احترامی‌ست به یاد و خاطره‌ی صمد بهرنگی.»