فلاخن شماره‌ی صد و هشتاد و ششم. مبارزات جدید کارگران در ترکیه بعد از دهه‌ی دوهزار
از مجموعه‌ی کارگران جهان
در صد و هشتاد و ششمین فلاخن از مبارزات جدید کارگران در ترکیه‌ی بعد از دهه‌ی دو هزار می‌خوانیم. از اشکال جدیدی برای سازماندهی بخش‌هایی از طبقه‌ی کارگر که بنا به دلایل گوناگون در سازماندهی سنتی اتحادیه‌ای نه می‌گنجیدند و نه تمایلی به عضویت در این اتحادیه‌ها داشتند. ابتکاراتی که در دو دهه‌ی ابتدایی قرن بیست و یکم برای سازماندهی کارگران زباله‌گرد، کارمندان کشتیرانی، کارگران کار خانگی، کارمندان یقه‌سفیدِ بخش‌های انفورماتیک، بیمه و بانک‌داری و نیز کارگران اغلب غیرقانونی مهاجر در ترکیه شکل گرفت و تجربیات مفیدی از خود بر جای گذاشت. در این فلاخن از این می‌خوانیم که چگونه کادرهای سازمان‌گر که کارگزار نامیده می‌شدند در شکل‌دهی به این سازمان‌های کارگری نقش ایفا کردند و این سازمان‌ها به چه ترتیب از ارتباطات بین‌المللی با سازمان‌های کارگری برای تثبیت خودشان سود جستند. چگونه و در چه اشکالی این نیروهای پراکنده با هم مرتبط شدند و چگونه مخارج خودشان را از مسیر ابتکارات مردمی تامین کردند. در فلاخن صد و هشتاد و ششم هم‌چنین از اشکال بدیل سازماندهی نیروی کار و اداره‌ی امور در کارخانه‌ی نساجی کازُوا می‌خوانیم، از کارخانه‌ی تعطیل‌شده‌ای که توسط کارگرانش با مالکیت و اداره‌ی جمعی دوباره آغاز به کار کرد تا به «کازُوای آزاد» تبدیل شود. از نقاط قوت و ضعف این کارخانه‌ی خودگردان و ابتکارات گوناگونی که حول آن شکل گرفت و همبستگی‌های مختلفی که جلب و سازماندهی کرد. در صد و هشتاد و ششمین فلاخن از تجربه‌ای در کشور همسایه می‌خوانیم که در آن بنگاهی تولیدی توسط خود کارگران اداره شده است و هرچند قابل کپی‌برداری نیست اما بدون شک آموختنی‌های بسیاری برای آن بخشی از طبقه‌ی کارگر ایران خواهد داشت که می‌خواهند کارخانه توسط خود کارگران اداره شود. مسیر دشواری که موانع بیرونی آن با مقاومت جمعی و موانع درونی آن با اندیشیدن به تجارب طبقه‌ی کارگر در سرتاسر جهان می‌تواند مرتفع گردد.
فلاخن صد و هشتاد و ششم را اینجا بخوانید
