بهاران برگ‌هاست. شعر و صدای احسان حقیقی‌نژاد
شعر «بهاران برگ‌هاست» شعری است از احسان حقیقی‌نژاد، شعر مردمان حاشیه، مردمان حذف‌شده، آنها که در خیزش دی‌ماه و قیام آبان به میدان آمدند و راه آینده را روشن کردند. این شعر هم‌چنین شعر نبرد است، شعر مبارزه، شعر امید به آینده، به بهارانِ خجسته‌ی در راه. احسان حقیقی‌نژاد در این شعر به کردی و فارسی شعر می‌خواند و ندا می‌دهد که «مەردمەگه وهار هات».
بهاران برگ‌هاست
زلال آبشار
آرزوی ناتمام کودکان کار
خون تو
هیاهوی کوچه
کودکان پشت بساط آلوچه
بر شعله‌ی زخم تو نشسته‌ام اینجا
بر چهارراه دود و گلوله و دیو و زره‌پوش
و آب می‌شود
آب می‌شود صخره‌ی یخین هراسم
این اشک نیست که فرو می‌چکد از چشمم
بر گُرگُر شکفته‌ی زخمت
بر گُرگُر زخم شکفته‌ات
دست و دلمان گرم می‌شود
از نیزارهای سوخته‌ی معشور
تا جنگل‌های به غارت‌رفته‌ی گیلان
تا مردمانی که درو می‌شوند
هر روز، هر کجا در رویای نان
از کوره‌پزخانه‌ها
از زورآبادها
از زخم‌ها و پینه‌ها
از لای دندان چرخدنده‌ها
از پشت دار قالی
از فراز دار
هااااای بگذار بنویسم، بگذار
با نی استخوان کتف شکسته‌ی خواهرت بنویسم
با ساق خونین برادرت بنویسم
مویه‌های مادران داغدار
مادران سیاه‌پوش
مادران روسری‌سپید
مادرحمید، فرزاد، پویا
مادر فاطمه، سحر، ثریا:
گلم پرپر شد از باد خزانی
شکسته ساقه‌اش در نوجوانی
بیا ای سوخته‌جان تا دم بگیریم
سرود مادران خاورانی
شەهیدم، نەوجوانم، ماڵ و مینم
وە داخد پا نیەکیشم تا بمینم
هزاران جار ئەگەر بمرم هەڵسم
هەتا ئەو رووژه ک حقد بسێنم
هزاران سهره پر خونین ببینی
لباس مادران مشکین ببینی
هزازان تلخ‌تر از این ببینی
که سفره‌ی ظالمی رنگین ببینی
رووڵەم کوشتی سزانن جەرگ و گیانم
کوتان بەیداخ خەم وە نیشتمانم
سەنگەر چووڵه و نیەکەم رووڵەی شەهیدم
هەتا رووژێ نەمینێدن سقانم
گلوله بر دل یارم نشسته
میان کوچه‌ها خون لخته بسته
نگه کن کام ظالم تا برآید
جنازه می‌برند دسته به دسته
زمسانەو زەلانه و خەم له پەی خەم
تەپ و تووزه و شەواره و سەردەوا و تەم
کەسێ پا نیەڵگرێ پەی داد ئایەم
نه گوودەرزێ نه زووراوێ نه رووسەم
جنازه می‌برند از کوی و برزن
جوان و نوجوان، از مرد و از زن
تن آبانمان در خون کشیدی
بمان چشم‌انتظار ماه بهمن
بنویسم
و با کلمات جاری شوم
بر کرانه‌ی کارون و زنده‌رود
بر دهان کف‌آلود سیمره، ارس
و تن ماهیان سیاه کوچک را
از گوشه گوشه‌ی این خاکستر سرد جمع کنم
همه را بریزم در کوله‌پشتی حافظه‌ام
و ببرم تا زمین‌های بایرمان
تا نامشان را یکایک، دانه دانه
بکاریم
تا شکوفه...
تا گل...
تا گندم...
تا گِردِ گُرگُر شکفته‌ی زخمت
تا گِردِ گُرگُر زخم شکفته‌ات
گروه گروه، دسته دسته
با خط و خاک‌خوردگی‌مان
آستین‌های چرک و کفش‌های پاره‌مان
نان بپزیم، ناااان
تا بوی آن
بوی بد دهان این نرکددخدای را از خانه‌هامان بزداید
پای بکوبیم و بخوانیم:
دنیای نک و نوار هات
رەنجێ کیشایم وە بار هات
وادەی سەیران یار هات
مەردمەگه وهار هات
قڵای زووردار وێران بی
سفرەی هەژار پڕ له نان بی
وه سەر چێ جزر زمسان بی
مەردمەگه وهار هات
پەروانەی خاڵ وه خاڵ هات
زەلان چێ و شەماڵ هات
دار بێ‌نز وەحاڵ هات
مەردمەگه وهار هات
دەنگ تەمۊره و شمشال
وێنەی کەپوو سوک باڵ
پەڕ کیشێدن ماڵەوماڵ
مەردمەگه وهار هات
سییه درارن له وەر
ساز و دێوڵ کەین خەوەر
دەورەی زاڵم چێ وه سەر
مەردمەگه وهار هات
چیمەن گوڵ خەی وه داوان
هەم جار چۊ جارجاران
غەریبەیل تیەن وە باوان
مەردمەگه وهار هات