اغتشاش

چند سالی است که در مکزیک زنان به خوبی می‌دانند تنها با مقاومت جمعی و از پایین، مقاومتی سازمان‌دهی‌شده در خیابان‌ها و محله‌ها است که می‌توانند دست مردانِ زن‌کُش را از بدن زنان کوتاه کنند. «ترانه‌ی بدون ترس» سرود چنین جنبشی است

اریخ ما، تاریخ نبردهای بی‌امان است؛ وضعیت‌های اضطراری مداوم، سرفرازی‌ها و سرشکستگی‌ها، پیروزی‌ها و شکست‌ها، وفداری‌ها و خیانت‌ها. نبردی از درون راه‌های پر پیچ و خم. تاریخ خونین قتل‌عام شده‌گان و تاریخ مسرور مشت‌های گره‌کرده

ماجرا را به نام درستش خوانده‌اند: «معامله‌ی قرن». جهان، جهانِ معامله است، جهان بازار. خرید و فروش می‌کنند زورگویان و ژنرال‌ها و حاکمان. زمین را با مردمی که روی آن زندگی می‌کنند می‌خرند و می‌فروشند، مردم را خرید و فروش می‌کنند.

از ایران و عراق و لبنان تا شیلی و اکوادور و کلمبیا توده‌ی انبوه کار و رنج به خروش آمده است. میان خیابان‌های شورشی ایران و شیلی، لبنان و کلمبیا پیوندی تاریخی و طبقاتی برقرار است حتا اگر شورشیان هنوز این پیوندها را با دو چشم خویش ندیده باشند

ترجمه‌ی پنج قطعه از رپ انقلابی ترکیه پافشاری بر سنت موسیقی اعتراضی است، موسیقی‌ای که هم‌دست توده‌ها و فرودستان است برای گسستن زنجیر، از میان آنان و برای آنان ساخته می‌شود و برای فروش نیست

همان دلیلی که لاورا رافتسدر را در سال ۲۰۱۸ وادار کرده که به ۱۹۱۸ بازگردد و سرود انقلاب کارگری آلمانِ ۱۹۱۸ را بازخوانی کند، ما را نیز وا می‌دارد درست همین امروز این ترانه را منتشر کنیم

گروه بندیستا در سال ۲۰۰۶ و در استانبول تشکیل شد، گروهی که پیش از آنکه گروهی متشکل از چند موزیسین تکنیکی و سلبریتی‌های پرزرق و برق رسانه‌ای باشد، کلکتیوی از موزیسین‌های خیابانی است

فرودستان، آنها که به حاشیه رانده شده بودند، حذف‌شده‌گان، شورشیانِ خیزش دی‌ماه نشان دادند معنای مادی و عینی امید چیست. امیدی که ربطی به آن «امید» دولت‌فرموده‌ی دستوری ندارد. آنها که بنا بود ناامید شوند امید را به همه‌گان بازگرداندند

ترانه‌ی وودی گاتری، از پس سال‌ها دوباره به مسئله‌ی امروز تبدیل می‌شود. به مسئله‌ی امروز در همه‌جای جهان، یعنی هر کجایی که در آن مهاجران و پناهنده‌ها را دیپورت می‌کنند، هر کجایی که «دیپورت‌شده‌ها» هنوز هم نامی ندارند تا به آن خوانده شوند

در مورد طوفان کاترینا البته بسیار گفته شده اما آنچه که همواره ناگفته باقی می‌ماند این است که حتا در بلایای طبیعی هم این فرودستانند که بیش از همه در معرض فاجعه قرار می‌گیرند. آنها که نمی‌توانند بگریزند، آنها که خانه‌هایشان استحکامی ندارد