در دویست و پنجاه و هفتمین فلاخن متنی را می‌خوانیم از جو فریمن، مبارز فمینیست آمریکایی که برای اولین‌بار در آغاز دهه‌ی هفتاد میلادی در کنفرانسی با فراخوان اتحادیه‌ی حقوق زنان جنوب در می‌سی‌سی‌پی ارائه شد و ترجمه‌ی فارسی از آن نیز در شهریور ۱۳۹۸ در سایت «بیدارزنی» انتشار یافت. نظر به اهمیت این متن و مباحثی که می‌توان حول آن طرح کرد و به آن پرداخت تصمیم به بازنشر این متن در منجنیق گرفتیم تا بتوانیم به فاصله‌ی چند روز با این متن گفتگو کنیم. با این وجود خود متن جو فریمن هنوز و با گذشت بیش از پنج دهه، نه فقط در ایران بلکه در جهان و نه فقط در ارتباط با جنبش زنان بلکه هم‌چنین در ارتباط با دیگر جنبش‌های اجتماعی، بداعت و تازگی خود را حفظ کرده است. ابرام لجوجانه و سراپا ایدئولوژیک بر حفظ بی‌ساختاری و افقی‌گرایی، که پدیده‌ای جهانی است، موجب می‌شود بخواهیم هم‌چنان به متن جو فریمن بازگردیم و آن را از نو بخوانیم. در این متن جو فریمن به شکل‌گیری ساختارهای غیررسمی و به همین دلیل غیرپاسخگو در درون جریان‌های مدعی بی‌ساختاری می‌پردازد، به نخبه‌گرایی ناگزیر ناشی از این «بی‌ساختاری» و تبدیل ستاره‌ها به سخنگویان جنبش در روندی آشکارا غیردموکراتیک، غیرانتخابی و غیرقابل عزل. بی‌ساختاری ادعایی‌ای که به ناتوانی سیاسی جریان‌ها انجامیده و می‌انجامد اما اکنون به عنوان واقعیتی غیرقابل تغییر و غیرقابل تجدیدنظر نه تنها پذیرفته شده بلکه مطلوب نمایانده می‌شود. با جمع‌بندی از چنین وضعیتی است که در پایان متن پیشنهادهای ایجابی جو فریمن در مورد اصول ساختاردهی دموکراتیک را می‌خوانیم و در آینده‌ای نزدیک تلاش می‌کنیم با دفاع از منطق این پیشنهادها، خود پیشنهادهای انضمامی را بررسی کنیم. فلاخن دویست و پنجاه و هفتم یکی از مهم‌ترین و بحث‌برانگیزترین متون جنبش فمینیستی در پنج دهه‌ی اخیر بوده که مباحث آن فراتر از جنبش فمینیستی برای تمامی جنبش‌های اجتماعی و نیروهای سیاسی مهم است و بحث و گفتگو پیرامون آن هم‌چنان ادامه و موضوعیت دارد.

فروردین ۱۴۰۳ | نسخه‌ی ورد

فلاخن دویست و پنجاه و هفتم را اینجا بخوانید