در چهل و پنجمین فلاخن سراغ یکی از نادیدهانگاشتهشدهترین و به حاشیهراندهشدهترین بخشهای جامعهی افغانستان رفتهییم. مدوری در این فلاخن از روزهای سخت زندگیاش میگوید، از رنجی که برده و از تجربهی تلخی که از سر گذرانده است. از برخورد خانواده و اقوام، مردم کوچه و بازار و پلیس و قانون با خودش و ترنسهای افغانستانی، از تلاش برای زنده ماندن و از رقص زیر تیغ.