آنقدر پول ریختهاند توی دستوبال همه که دوام و بقای هر پروژهی «سیاسی»ای را به پول گره زدهاند. بودجه که باشد همه فعال و سرزنده، بودجه که نباشد همه چیز افسرده. با شعار «تقویت جامعهی مدنی» نهادهای مردمی را ویران و آنها را با انجمنها و کانونهای بودجهبگیر جایگزین کردند. روندی که از سالهای پایانی دههی هفتاد در غرب با حمایت سازمان ملل و نهادهای رسمی آغاز شد، چند دهه دیرتر به ایران رسید. نهادهای دولتی برای تشکیل «انجمنهای غیردولتی» و «تقویت جامعهی مدنی» از هم سبقت گرفتند. دولت خاتمی آن نیروی برآمده از شور سیاسی موجود در جامعهی بعد از دوم خرداد و ۱۸ تیر را در انجمنهای غیردولتی تبدیل به کارمند کرد و موسسههای بزرگ بینالمللی، با بودجههای هنگفت هم کمی دیرتر از راه رسیدند تا گریختهگان از سایهی بیداد را در خارج از کشور استخدام کنند. انجیاوها ادامهی منطق دولت بودند در میان مردم. چیزی در راستای همان شعار نولیبرالی کاهش تصدیگری دولت. چنین بود که جای مبارزان را «کنشگران جامعهی مدنی»ای پر کردند که طرف قرارداد نهادها و ارگانها بودند برای انجام پروژه. بودجهبگیرهای حرفهیی مانند همان جایزهبگیرهای جانگوی رها شدهی تارانتینو بودجه را بو کشیدند و سوژههای بفروش را کشف کردند. وزارتخانهها، از وزارتخانههای جمهوری اسلامی تا وزارتخانههای ایالات متحدهی آمریکا، که خود مسبب گسترش فقر و فلاکت بودند برای حمایت از فلاکتزدهگان به واسطهی «کنشگران جامعهی مدنی»، ردیفهای بودجه تعیین کردند. «فعالان» عادت کردند به جای پرداخت حق عضویت، حقوق مکفی دریافت کنند، با مزایای ویژه. آنها چیزی را مضمحل کردند که احیای آن بخش کوچکی از پیکاری است که جریان دارد. احیای مقاومت و مبارزهی جمعی به میانجی یک آرمان سیاسی منسجم، نه به واسطهی حقوقی که هر ماه به حساب بانکی واریز میشود.
آرونداتی روی، مبارز سیاسی و فمینیست هندی، در بخشی از سخنرانی بلندش در ۱۶ آگوست ۲۰۰۴ با عنوان «قدرت مردمی در عصر امپریالیسم» که در سانفرانسیسکو انجام داده است، در مورد موضوعات مختلفی از جمله انجیاوها و انجیاوئیزه کردن مبارزه صحبت کرد. ترجمهی فارسی این بخش در ۸ مرداد ۱۳۸۴ با ترجمهی ادنا سپهری در نشریهی «به پیش» منتشر شد. ما از این ترجمه برای زیرنویسِ فارسی این قطعه از سخنرانی آرونداتی روی استفاده اما بخشهایی از این ترجمه را در ویرایش نهایی با آنچه درستتر میدانستیم، جایگزین کردهییم.