این روزها همه وعده‌ی برگزاری «انتخابات آزاد» می‌دهند. از شاهزاده‌ی بی‌تاج و تخت پهلوی و هوادارانش در فرشگرد و ققنوس تا شوالیه‌های شورای مدیریت گذار، انقلابیونِ سابقِ تازه‌جمهوری‌خواه‌شده و انواع منتظرالدوله‌هایی که از هم‌اکنون خودشان را در قامت تصمیم‌سازان و مدیران آینده بر تخت می‌بینند. بخش بزرگی از ائتلاف و اتحادها و جبهه‌ها، که البته به طور دائم در حال گسست و پیوست هستند، هم در صدر فهرست مطالباتشان برگزاری «انتخابات آزاد» را می‌نویسند. هژیر پلاسچی و بابک فراهانی، اعضای مجموعه‌ی منجنیق در این سخنرانی تلاش می‌کنند نشان دهند این تاکید مداوم بر انتخابات آزاد چگونه به معنای طراحی نقشه‌ی سرکوب انقلاب است از همین حالا و چگونه در ادوار تاریخی گوناگون انتخابات آزاد نه میانجی تثبیت انقلاب و دستاوردهای حتا دموکراتیک آن، بلکه ابزار سرکوب انقلاب بوده است. در این سخنرانی ابتدا هژیر پلاسچی در مورد تجربه‌ی انقلاب بهمن ۵۷، نقش انتخابات آزاد در تثبیت حاکمیت ضدانقلابی جمهوری اسلامی و مواضع دو سازمان عمده‌ی چپ در آن زمان، سازمان چریک‌های فدایی خلق ایران و سازمان پیکار در راه آزادی طبقه‌ی کارگر در قبال سیاست انتخاباتی حرف می‌زند و سپس بابک فراهانی با ذکر نمونه‌هایی از نبرد میان انقلاب و ضدانقلاب در تاریخ جهان به وجوه نظری و تئوریک تقابل انتخابات آزاد با انقلاب می‌پردازد، به زنجیره‌ی کلاسیک و تکرارشونده‌ی انقلاب مردمی، دولت موقت، انتخابات و در نهایت سر کار آمدن ارتجاع، سرکوب نیروهای انقلابی و بازگشت نظم کهن در شمایل جدید، این‌که چگونه انتخابات آزاد بعد از هر انقلابی تنها به این دلیل برگزار می‌شود که فرصت هرگونه ترویج ایده و خلق اشکال نوین سازماندهی اجتماعی را بگیرد. در این سخنرانی از درون فهم استراتژیکِ تضاد منطق انتخابات آزاد و انقلاب به ایده‌ی ایجابی رهایی‌بخشی می‌رسیم که نام آن تاکنون و در سنت انقلابی ستمدیده‌گان «همه‌ی قدرت به دست شوراها» بوده است. این سخنرانی در ۲۶ آپریل ۲۰۱۹ (۶ اردیبهشت ۱۳۹۸) به میزبانی شورای حمایت از مبارزات آزادیخواهانه‌ی مردم ایران در استکهلم برگزار شده است.

لینک ویدئو در یوتوب: