جورچین هفتم. تشکیل شورا و مصادرهی زمینهای کشاورزی در روستای الک
تجربهی ادارهی شوراییِ برآمده از انقلاب ۵۷ نه محدود به پایتخت بود و نه محدود به کارخانهها و مراکز تولیدی. اینبار در پیجویی قطعات گمشدهی تجربهی شوراهای انقلاب ۵۷ گزارشی را منتشر میکنیم که در خرداد ۱۳۵۸ توسط هستهی آرمان زحمتکشان تهیه و در نشریهی پیکار، ارگان سازمان پیکار در راه آزادی طبقهی کارگر منتشر شده است. در این گزارش میخوانیم که چگونه در جریان انقلاب و خلع ید از دستگاه حاکم، منطق زندگی روزمرهی مردم روستایی و مبارزهی آنها با خوانین محلی، مردم روستای الک از توابع کامیاران را به سمت مصادرهی زمینهای کشاورزی و تشکیل شورای انقلابی برای ادارهی امور روستا و نیز دفاع از دستاوردهای انقلابیشان سوق داده است. حاکمیتی دوگانه که در هر خیزش انقلابی با همین اشکال و با همین منطق ظهور کرده و خواهد کرد. هستهی آرمان زحمتکشان که این گزارش را در آن روزها تهیه کرده به خوبی از خلال گفتوگو با اهالی روستا نشان میدهد آگاهی جمعی چگونه نه در کارگاهها و آموزشکدهها، بلکه به میانجی مبارزهی انقلابی و انقلاب شکل میگیرد و انقلاب ۵۷، مانند هر انقلابی پیش از آن و بعد از آن تا به آینده، چه امکاناتی را برای ابداع شیوههای نوین زندگی جمعی و ادارهی جامعه، در تمامی اجزای آن، میگشاید. دوبارهخوانی این گزارش، یافتن آن و قرار دادنش در جایی که از ان کسر شده است به ما نشان میدهد چرا برخلاف هیاهوی بسیار نومیدان و البته آنها که وظیفه دارند نومید باشند و نومید کنند، امکانات مادی «آلترناتیو شورایی» در درون هر انقلابی وجود دارد و خواهد داشت.
آلترناتیو ما شوراست
