نگاهی به دانشگاه دهه‌ی ۹۰ از دریچه‌ی آینده. گفت‌وگو با پدرام پذیره
در دوران ما بازگشت به گذشته و مرور وقایع سپری‌شده، اغلب یا در شمایل گسست کامل از گذشته و انتقام از آنچه پشت سر گذاشته‌ایم متجلی شده یا در قامت رویکردی نوستالژیک، بدون خلل و فرج و لاجرم ارتجاعی به گذشته که حاصل آن چیزی غیر از دفن گذشته در گذشته نبوده است. گفت‌وگو با پدرام پذیره از این جهت حائز اهمیت است که او یکی از نمایندگان دورانی است که هنوز به تمامی سپری نشده اما به یک معنا پایان یافته است. رویکرد گفت‌وگو اما ضمن مرور انتقادی گذشته، تلاش برای صورت‌بندی آن به شکلی است که به کار اکنون و آینده بیاید. به این‌ترتیب در گفت‌وگو با پدرام پذیره هم بخشی از تاریخ مبارزات دانشجویان در دهه‌ی نود ثبت شده است و هم تلاش شده نقاطی از آن گذشته برجسته شود که مسیر حرکت به سمت آینده را می‌گشاید. پدرام پذیره، دانشجوی سابق کارشناسی ارشد مطالعات فرهنگی و رسانه‌ی دانشگاه تهران، از فعالان جریان صنفی که در دوره‌ای دبیر شورای صنفی دانشکده‌ی علوم اجتماعی و نایب‌دبیر شورای صنفی مرکزی دانشگاه تهران بوده و یکی از ده‌ها دانشجویی است که در پی پیوستن دانشجویان خیزش دی‌ماه بازداشت شد، در این گفت‌وگو از روند شکل‌گیری و گسترش مبارزات صنفی دانشجویی در دانشگاه‌های دهه‌ی نود می‌گوید، از اشکال مختلف سازماندهی این مبارزات در روابط نهادی و غیرنهادی، از انشعابات و اختلافات درون جریان صنفی و روند قبل و بعد از آنها و از جریان چپ‌نمای محور مقاومتی‌ای که عملن در کنار نهاد امنیتی سرکوب قرار گرفت. در این گفت‌وگو هم‌چنین به دستاوردهای مبارزات صنفی دانشجویی پرداخته‌ایم، به محدودیت‌ها و شکست‌ها، پیشروی‌ها و عقب‌نشینی‌ها و ارتباط تمام این مراحل و لحظات با آنچه که در بیرون از دانشگاه و در سطح اجتماعی جریان داشت و دارد. این گفت‌وگو در اسفند سال گذشته، در شرایطی ضبط شد که هنوز چشم‌انداز روشنی برای بازگشایی دانشگاه‌ها دیده نمی‌شد اما اینک بعد از بازگشایی دانشگاه‌ها و به خصوص بعد از انتشار ویژه‌نامه‌ی «دانشگاه پیشِ رو» که توسط کمیته‌ی دانشجویی اول اردیبهشت فراهم شده بود، بهترین زمان ممکن برای انتشار آن فرا رسیده است؛ برای پافشاری بر حفظ و اعتلای سنگری که دانشجو در آن ایستاده است در برابر تهاجم دستگاه ستم طبقاتی، در برابر استبداد.