نوشتیم: «ما آفتابکارانِ خورشیدِ فردا در جایی حضور داریم که آنها حتی خوابش را هم نمی‌بینند. صدای ما را از درون خیابان‌های قیام می‌شنوید» و اکنون در وفاداری به شعارهای همین مردم قیام، مردم رزمنده کلمات آنها را بر دیوارهای خیابان‌های اطراف انقلاب و مطهری حک کرده‌ایم که فراموش نکنیم چه صدایی در خیابان به گوش می‌رسد. این طنین روزهای روشن آینده است اگر در تداوم این نبرد پیگیر و مداوم یاران و هم‌رزمانمان را بیابیم و برای نبردهایی که در راه است مهیا شویم. آنها که می‌خواهند از بالا تکلیف «گذار آرام» را معلوم کنند البته پیام‌های همبستگی می‌دهند، در مصاحبه با نشریات غیرفارسی خودشان را «رهبر خیزش» می‌نامند، برای هماهنگی مبارزات ما با هم ائتلاف می‌کنند، از دور قول می‌دهند روزها دست از کار بکشند و شب‌ها در خیابان فریاد اعتراض سر بدهند و برای نجات «فرهنگ و تمدن ایران» دست به دست همدیگر می‌دهند. مسئله‌ی ما اما در خیابان سرنوشت مردم است، سرنوشت توده‌های فرودست، سرنوشت زنان مبارز، سرنوشت خلق‌های تحت ستم. قیام ما، قیام حاشیه است، قیام تمام آنهایی که به حاشیه رانده شده‌اند و «چهره‌های سرشناس» خارج از کشور نگران تمدن آنها هستند. بر همین دیوارها البته شعار اصلی و استراتژیک این قیام را نیز حک کردیم تا فراموش نکنیم روزهای این قیام، روزهای قیام «زن»، «زندگی» و «آزادی» بوده است. شعاری که شهر به شهر رفت و تمام ساختارهای ستم را چنان به لرزه انداخته است که در کنار جوخه‌های سرکوب خیابانی، با «مرد» و «میهن» به جنگ آن آمده‌اند. این دیوارها گواه قیام ژینا، قیام زندگی می‌مانند.

آفتابکاران

1

2

3

4

5