در فلاخن بیست و دوم امید کشتکار از تلویزیون مینویسد و از تقدس آن، تقدسی که با پیشرفت تکنولوژی افزونتر شده است. از جایگاه تلویزیون برای تسخیر ایدئولوژیک جهان بدون درد و خونریزی. در این فلاخن میخوانیم که تلویزیون چگونه با امکاناتی که درون آن تعبیه شده است راه خود را باز میکند تا به تفریحی بدون جایگزین تبدیل شود، به عادتی همگانی. میخوانیم که ایدئولوژی حاکم چگونه در برنامههای سرگرمیمحور سیمای جمهوری اسلامی، در «ماه عسل» و «خندوانه» راه خود را باز میکند و کارکرد شبکههای تلویزیونی در «جهان آزاد» کدام است. در فلاخن بیست و دوم از دشمنی میخوانیم که با دست خودمان به خانه میآوریم، در بهترین مکان خانه قرارش میدهیم و با جایگزین کردن آن با مدلهای پیشرفتهتر دشمنمان را مجهزتر میکنیم.