در فلاخن صد و نود و نهم دربارهی وظایف «ما» در شرایط حاضر میخوانیم، بحثی ایجابی که از یکسو به امکانهایی وفادار است که در خیزش دیماه ۹۶ پدیدار شد و از سوی دیگر حاصل جمعبندی از مرحلهی کنونی مبارزه است. مباحثی که نطفههای آن از خیزش دیماه ۹۶ آغاز شد و آرام آرام و در روندی درونی و بیرونی شکل فعلی و مابهازای مادی خودش را یافت. در این فلاخن از نقشها، وظایف و مسئولیت کنونی ما در قبال جنبش ستمدیدگان میخوانیم و در سرفصلهایی به این وظایف مبرم و عاجل خواهیم پرداخت که به صورت کلی چنین صورتبندی میشود: «تشخیص سویهها و امکانهای رهاییبخشِ برآمده از بطن مبارزات فرودستان»، «تلاش سازمانیافته در جهت تقویت این سویهها و امکانها، از طریق خلق پشتوانههای مورد نیازِ نظری و عملی برای سوژههای حامل این گرایشات و کمک به تبدیل آنها به گفتارهای هژمونیک درون جنبشها»، «تعریف و تدقیق مداوم یک خط مشی مبارزاتیِ انسجامبخش و ایجابی بر مبنای تشخیصات و اقدامات فوق، و تلاش برای تودهای شدنِ آن از طریق فعالیتهای تبلیغی-ترویجی و نیز از مسیر جستجو و ایجاد پیوندهای بیناجنبشی»، «پیشبینی منطقیِ گام بعدی مبارزات، مبتنی بر تحلیل مادی و چندجانبهی وضعیت فعلی، جمعبندی مستدل تجربیات پیشین، و همراستا با یک جهتگیریِ تاریخی» و «فعالیت منضبط و هدفمند برای فراهمسازیِ ساختارها و ابزارهای لازم و پاسخگو به نیازهای ویژهی لحظهی موجود، و به تبع آن شناسایی و پایهگذاریِ اشکالی از مبارزهی تشکیلاتی که با مقتضیاتِ گذر از مرحلهی کنونی به مرحلهی بعد منطبق باشند». در این فلاخن از این میخوانیم که چرا اشکال مبارزاتی گذشته و نیز اشکال سازماندهی مربوط به آنها پاسخگوی وضعیت جدید نیست و منطق برسازندهی اشکال تشکیلاتی جدید کدام است، چه مقتضیاتی دارد و چگونه میتوان به سمت ایجاد آنها حرکت کرد. در فلاخن صد و نود و نهم تلاش کردهایم با متونی که پیش از این از رفقای «کمیتهی جواد نظری فتحآبادی»، «سرخط»، «هستهی سرخ علی مسیو» و «هستهی سرخ محسن» در مورد سازمانیابی انقلابی و اقتضائات آن در منجنیق منتشر کردهایم وارد گفتگو شویم و بر مدار همان مباحث حرکت کنیم. مباحثی که نیاز مبرم و ضروری جنبش کمونیستی و انقلابی است و نه با نادیده گرفتن آن و تکرار روشها و اشکال گذشته پاسخی دریافت میکند و نه با تجویز اشکال و روشهای صلبشده و ازپیشآماده. فلاخن صد و نود و نهم تلاشی است برای دادن پاسخی سیاسی به پرسشی که وضعیت آن را به مبرمترین شکل ممکن طرح کرده است و مابهازای مادی و تشکیلاتی آن را باید در عرصهی عمل جستجو کرد.