دیوار

رفیق نورافشان ما، «شب‌تاب» هم بازگشته است با پرچم زن زندگی آزادی، در روزهایی که خیابان‌ها را قرق کرده‌اند، زیر صدای گزمه و باتوم. درست در همین روزهاست که باید بر امکانات خیابان پافشاری کرد، بر در خیابان ماندن به هر نحوی که ممکن است

گروه آفتابکاران بار دیگر در دی‌ماه داغ به خیابان رفتند تا «خیابان» را تداوم دهند. با این‌که گزمه‌های حکومتی تلاش می‌کنند وحشت را حاکم کنند، با این‌که می‌خواهند با طناب دار در خیابان کابوس و مرگ را مستقر کنند

گروه آفتابکاران به مناسبت فرا رسیدن ۱۶ آذر، آن هم ۱۶ آذری در میانه‌ی قیام بار دیگر به خیابان‌های شهر بازگشتند و در حوالی وصال و فلسطین و مرزداران پوسترهایی را در دفاع از دانشگاه رزمنده، دانشگاه امروز و دانشگاه به عنوان سنگری تاریخی بر دیوارها چسباندند

هدف ابتدایی “پیکارگر” همان چیزی است که این روزها خلقِ در خیابان می‌خواهد: سرنگونی جمهوری اسلامی و آزادی از استبداد حاکم. اما در عین‌حال برای “پیکارگر” اهمیت دارد که دامنه این آزادی را تا آزادی پرولتاریا از ستم سرمایه‌داری نیز گسترده کند

«آفتابکاران» امروز پارچه‌ای را با طرح تاج و عمامه در آتش سطل زباله و شعار «مرگ بر ستمگر/ چه شاه باشه چه رهبر» از پل هوایی جلال آل‌احمد آویخته‌اند. در متن گروه آفتابکاران آمده: صبح‌ها با عزم نبرد برمی‌خیزیم و شب‌ها با رویای انقلاب به خواب می‌رویم

گروه آفتابکاران تعداد زیادی پوستر را در چند محله‌ی تهران به دیوارها زدند. در کنار برخی از این پوسترها دو متن توضیحی کوتاه با عنوان‌های «چرا برانداز نیستیم اما انقلابی هستیم» و «چرا “مرگ بر ستمگر/ چه شاه باشه چه رهبر”؟» نیز بر دیوارها نصب شده است

رفقای آفتابکاران پارچه‌نوشته‌ای را که روی آن به زبان‌های کردی، بلوچی، ترکی، فارسی و عربی شعار «زن زندگی آزادی» نوشته شد بود از پلی در خیابان ستارخان تهران آویختند. این پارچه‌نوشت بیست دقیقه بر جای خود باقی ماند، بیست دقیقه اهتزاز «زن زندگی آزادی»

روزهای این قیام، روزهای قیام «زن»، «زندگی» و «آزادی» بوده است. شعاری که شهر به شهر رفت و تمام ساختارهای ستم را چنان به لرزه انداخته است که در کنار جوخه‌های سرکوب خیابانی، با «مرد» و «میهن» به جنگ آن آمده‌اند

آنها در کلاب‌‎هاوس شب‌نشینی می‌کنند و ما در خیابان خطر می‌کنیم، آنها در ایران‌اینترنشنال حرف می‌زنند و ما بیرقمان را از آسمان اسلام‌آباد می‌آویزیم، آنها توئیت می‌زنند و ما بر دیوارهای شهر نام نان و آزادی و شورا را نقش می‌زنیم

بازگشتیم. بازگشتیم تا یادآوری کنیم آفتاب روزی می‌تواند بدمد. آفتاب روزی از دل بذرهایی که امروز مردم فرودست، مردم در حاشیه، مردم اردوی کار و زحمت می‌کارند می‌تواند برآید. بعد از دو سال خاموشی‌ای که به ما در «آفتابکاران» تحمیل شد بازگشتیم