قفسه

در سیزدهمین فلاخن از یونان می‌نویسیم. از سرزمین اساطیر زیرِ بیرق‌های سرخِ سیریزا. ابتدا بهنام امینی از دخیلی می‌نویسد که چپِ اصلاح‌طلبِ حامی دولت روحانی به پیروزی انتخاباتی سیریزا در یونان بسته است

چرا باید نسخه‌ی کامل متن آلن بدیو را هم منتشر می‌کردیم؟ «ترجمه»، «نوشتن» و «انتشار» عملی متعهدانه است؛ «منجنیق» به آن کسی که متن‌هایش را می‌خواند، و به ایده‌ها و مواضع نهفته در متن‌ها تعهد دارد

در فلاخن دوازدهم آلن بدیو از شارلی ابدو می‌نویسد و از انواع هویت‌های فاشیستی که تکه‌هایی از سلطه‌ی محلی در جهانی واحد را با درنده‌خویی از آن خود می‌کنند. از هویت فرانسوی «جمهوریت» علیه به حاشیه رانده‌شده‌گان، سیاهان، عرب‌ها و زنان محجبه.

درست حالا باید به کوبانی برگردیم، حالا که رسانه‌های بزرگ از کوبانی دست می‌کشند باید با کوبانی هم‌دست شد، حالا که فعالان فرهمند حقوق بشر از کوبانی روی برمی‌گردانند و دنبال «قربانی»های جدیدتر می‌گردند باید پای کوبانی ایستاد

در فلاخن دهم از دانشگاهی می‌خوانیم که پادگان نبود، از روزهای شور و امید، از جلسه‌ها، نشریه‌ها، تجمع‌ها، از دست‌هایی که در هم قفل می‌شدند، از فریادها، فریادهایی که چونان شبح هنوز بر فراز دانشگاه در گشت و گذار است

در نهمین فلاخن از تاریخچه‌ی شکل‌گیری کپی‌رایت می‌خوانیم و این‌که تا چه اندازه به حفظ منافع سرمایه ربط دارد، از اطلاعات به مثابه کالا و نقش آن در چرخه‌ی سود، از این‌که جنبش کپی‌لفت از چه زمانی شکل گرفت و تاکنون چه کرده است

در فلاخن هشتم ماردین محمدی از آن ستاره‌ی سرخ بر شانه‌ی چپ گریلا‌ها می‌نویسد. از آن ستاره‌ای که رسانه‌های همگام با نظم موجود تلاش می‌کنند آن را نادیده بگیرند اما در کوبانی می‌درخشد

در هفتمین فلاخن می‌خوانیم که چرا ایالات‌متحده و ارتش آزادی‌بخش آن به تماشای کشتار در روژئاوا نشسته‌اند و هیچ مداخله‌یی نمی‌کنند. اسامی متحدان منطقه‌یی و بین‌المللیِ داعش را به یاد می‌آوریم و از زندگی روزمره‌ی مردم در کانتون‌ها می‌خوانیم

در فلاخن ششم پویا نودهی چشم‌ها را از خاورمیانه‌ی داعش‌زده به اروپا برمی‌گرداند. به آنچه که اروپا با خاورمیانه می‌کند و نه تنها در خودِ خاورمیانه. در فلاخن ششم از مرزهایی می‌خوانیم که بسته می‌شوند، از مهاجرینی که مطرود می‌مانند

در پنجمین فلاخن مینا خانلرزاده از امیدواران مدبر عصر اعتدال می‌نویسد، از آنهایی که پرچم اعتدال را بر دوش گرفتند و از سنگر «سیاست واقع‌بینانه» به سوی هر آرزوی جمعیِ رهایی آتش گشودند و «بازگشتند»، از هر کجا به همه جا بازگشتند