فلاخن

در فلاخن ششم پویا نودهی چشم‌ها را از خاورمیانه‌ی داعش‌زده به اروپا برمی‌گرداند. به آنچه که اروپا با خاورمیانه می‌کند و نه تنها در خودِ خاورمیانه. در فلاخن ششم از مرزهایی می‌خوانیم که بسته می‌شوند، از مهاجرینی که مطرود می‌مانند

در پنجمین فلاخن مینا خانلرزاده از امیدواران مدبر عصر اعتدال می‌نویسد، از آنهایی که پرچم اعتدال را بر دوش گرفتند و از سنگر «سیاست واقع‌بینانه» به سوی هر آرزوی جمعیِ رهایی آتش گشودند و «بازگشتند»، از هر کجا به همه جا بازگشتند

در فلاخن چهارم بهرام قدیمی آن چیزی را با ما در میان می‌گذارد که حاصل حضور بی واسطه‌ی او در بطن مبارزات انقلابی مردم بوده است. از جنبش چریکی السالوادور تا کارخانه‌های تسخیر شده‌ی آرژانتین، از جنبش دهقانی بولیوی تا رستاخیز بومی‌های مکزیک

در سومین «فلاخن» هژیر پلاسچی از امکانی می‌نویسد که در کوبانی وجود دارد، از آن میل جمعی برای جابه‌جا کردن مرزهای امر ممکن و آن اراده‌ی مردمی ادغام نشده‌یی که از اشکال سنگ شده‌ی اداره‌ی جامعه تن می‌زند، آنگاه ساسان…

در فلاخن دوم معاون فرمانده مارکوس، سخنگو و سرپرست نظامی ارتش زاپاتیستی آزادی‌بخش ملی ناپدید می‌شود یا به بیان خودش «می‌میرد». جنبش زاپاتیستی جنبش ابتکارهاست، جنبش تکیه به مردم و درس‌آموزی از آنان

در اولین «فلاخن» منصور تیفوری از فرزاد کمانگر می‌نویسد، نامی که سرتاسر این متن را بحرانی کرده است تا به زبان آید و از به زیان نیامدن فرزاد می‌نویسد، از مقاومتی که در حرف نزدن شکل گرفته است